پُرسمان

عمق ِ شبم  به ذهن ِ سپیده نمی‌رسد،

امشب که دست ِ خواب به دیده نمی‌رسد.

ای کاش خواب ِ آمدنت هی بگیـردَم

تعبیـر ِ خواب‌های ندیده نمـی‌رسـد.

حالا رسید میوه‌ی لب‌های تو، ولی

دستِ لبم به سـیب ِ رسیده نمی‌رسد.

پشتم خمید بس که بگشتم کف ِ زمین

حتّا به من سیب ِ لهیده نمی‌رسد

مهدی!   بس‌است هرچه سخن گفته‌ای ز عشق

دیگر   غزل   به پای  قصیده    نمی‌رسد!